TEMPOS QUE NON TEÑEN QUE VOLTAR

Foron tempos de rio e pizarra,
de caixóns de madeira e mans brancas
comidas por a lixivia,
tempos de fame, fame que xiraba
coma serpe enroscada
en días de inxustiza.

Tempos que imos a esquencer
por desexo propio,
mais non deixa o corpo, bailar sen dor
neste noso presente,
e saen feridas que ladran
coma cans abandonados
por donos ausentes.

Tempos que labraron en nais traballadoras
pegadas, nos ósos de brazos e pernas,
dor con memoria nas entrañas
facendo estragos nas carnes todas.

Tempos que non han de voltar,
mais asemella que estamos a consentir
viaxes a un duro pasado
con as bocas silenciadas
e os ollos pechados.
Iso asomella. Que tristura, que pena!

África Sánchez López
2018